Foto: uit open bronnen
Mama en papa zijn onvoorwaardelijke liefde. Maar als ze ouder worden, beginnen veel kinderen uit elkaar te groeien.
In het begin lijkt het normaal: studie, vrienden, werk. Maar dan zijn er elk jaar minder gesprekken en ontmoetingen, en de gesprekken zijn al oppervlakkiger. En ouders blijven alleen achter met de kwellende vraag: “Waarom wil mijn kind niet meer communiceren?”
Psychology Today legt uit dat volwassen kinderen vaak afstand nemen, niet vanwege egoïsme of boosheid, maar om diepere psychologische redenen. En het goede nieuws is dat als je deze redenen begrijpt, je weer een band kunt opbouwen – niet door controle, maar door respect en veiligheid.
De belangrijkste redenen waarom volwassen kinderen van elkaar vervreemden
Veiligheid is belangrijker dan gezinstaken
De meest voorkomende reden voor afstand is het verlangen naar emotionele veiligheid. Als er in het verleden traumatische voorvallen zijn geweest, conflicten, verwaarlozing of vernedering, zelfs als dit geïsoleerde situaties of kleine vergrijpen waren, kan het kind geleerd hebben: “Ik ben niet veilig bij mijn ouders”.
Soms herinneren ouders zich pijnlijke momenten echt niet of hechten ze er geen belang aan. Maar voor een kind kan het iets zijn dat diepe sporen heeft nagelaten. Je hebt je ouders bijvoorbeeld misschien verteld dat je van hen vervreemd bent geraakt omdat ze jouw klachten over psychisch misbruik door een oudere broer of zus onderschatten. De ouders zagen het als “normale rivaliteit” en jij, een diep trauma dat nog steeds invloed heeft op je gevoel van eigenwaarde en relaties.
Als gevolg daarvan kan het volwassen kind contact vermijden, niet uit woede, maar uit de behoefte om zijn eigen emotionele bron te behouden. Hij wil zich niet opnieuw gekwetst, gedevalueerd of bedreigd voelen.
Streven naar onafhankelijkheid en eigen identiteit
Het is belangrijk dat een jongere de ruimte krijgt om zich te realiseren: “Wie ben ik? Wat wil ik?” Als ouders te actief zijn in het geven van advies, zich bemoeien met de keuze van baan, partner, levensstijl, dan ervaart het kind dat als een poging tot controle.
Zelfs als ouders alleen maar het goede wensen, kan dit gelezen worden als wantrouwen: “Mama gelooft niet dat ik het alleen aankan”. En dit verhindert de volwassen zoon of dochter om zichzelf te vinden.
Als gevolg hiervan is afstand op bepaalde momenten in het leven geen afwijzing van verbondenheid, maar een noodzakelijke fase van scheiding. Er is geen echt opgroeien zonder.
Onvervulde emotionele behoeften uit de kindertijd
Een kind kan zijn opgegroeid in een liefdevol gezin, maar voelde zich niet gehoord. Hij kan het gevoel hebben gehad dat zijn emoties onbelangrijk waren, zijn problemen werden gebagatelliseerd en zijn echte ervaringen werden niet erkend.
Vandaag de dag kan zo’n volwassen kind kiezen voor afstandelijkheid, gemakkelijke communicatie “op afstand” of helemaal geen contact. Waarom? Omdat hij of zij pijn wil vermijden, niet opnieuw kwetsbaar wil worden in omstandigheden waarin hij of zij misschien niet gehoord wordt.
Geen enkel volwassen kind wil diep in zijn hart de liefde van zijn ouders verliezen. Hij lijkt misschien koud, maar van binnen verlangt hij ernaar geaccepteerd te worden.
Afstand is een afweerreactie. Het duidt niet op onverschilligheid.
Communicatie onderhouden of herstellen
- Word een veilige ruimte. Creëer een ruimte waar je niet bang bent. Dring niet aan om te praten, nodig uit maar dwing niet.
- Luister, verzin geen smoesjes. Als het kind zich iets pijnlijks herinnert, zeg dan niet: “Zo eng was het niet. Beter: “Het spijt me dat je je zo voelde.
- Kom niet ongevraagd tussenbeide, vraag: “Wil je dat ik een mening deel, of alleen luister?”
- Respecteer grenzen. Als je kind niet wil praten over relaties, werk of religie – raak die onderwerpen dan niet aan. Dit is een demonstratie van liefde – respect voor persoonlijke ruimte.
- Neem wat verantwoordelijkheid. Je hoeft jezelf niet de schuld te geven, maar geef toe: “Ja, ik had het mis kunnen hebben. Ik wist niet alles. Maar ik wil leren en er voor je zijn.”
De afstand tussen ouders en kinderen is niet altijd een kloof. Vaak is het een pauze voor genezing. Als je de verbinding wilt herstellen, begin dan met vertrouwen, veiligheid en respect. Onthoud dat zelfs als een deur gesloten lijkt, het hart van een kind zelden permanent gesloten is.
Soms is het beste wat een vader of moeder voor een volwassen kind kan doen geen advies, maar een rustige aanwezigheid en de bereidheid om te luisteren zonder te oordelen.
Opmerkingen:
